کاشان نیوز ــ نامه وارده: ریاست محترم جمهور
این سلام و نامهٔ مادری دردمند است. اگرچه درد این روز‌ها متاعی کمیاب نیست. اما از میان گرفتاری‌های رایج جامعهٔ امروز ما دیدن فرزند مستاصل و درمانده دردی عظیم است. هیچ مادری توان دیدن اشک‌های فرزندش را ندارد. فرزندی که در مسیر زندگیش ناگهان به دری بسته رسیده است و قربانی طرحی شده است که ما بر سرش آوار کرده‌ایم. طرحی سراسر نقص و کاستی و سردرگمی.

قانونی به نام هدایت تحصیلی که یک‌شبه سبز شده است. قانونی که حتی کار‌شناسان آموزش و پرورش از کم و کیف و نحوهٔ اجرای آن ابراز نارضایتی می‌کنند و به حکم وزارت‌خانه‌ایی بودن طرح، از پاسخ‌گویی معذورند و فقط به همه بهت و حیرت ما، قیافهٔ همدردی به خودشان می‌گیرند.

من تاسفم را تقدیم شما می‌کنم که ما چه راحت معصومیت فرزندانمان را نشانه گرفته‌ایم، چه راحت فریادزدن را به بچه چهارده ساله یاد می‌دهیم و فراموش کرده‌ایم او همیشه چهارده ساله باقی نمی‌ماند.
آقای رئیس جمهور! ما مردم تقاص چه چیزی را پس می‌دهیم؟، تقاص آرزوی زندگی بهتر کردن را؟، مگر دولت وظیفهٔ دیگری به جز فراهم‌کردن شرایط خوب آموزش و پرورش برای ملتش دارد؟ چه کسی گفته است ما حق داریم به مردم تکلیف کنیم آن چیزی را که ما می‌گوییم برای ادامه زندگی و سرنوشت خود انتخاب کنند؟
پس آرزو‌ها و علائقشان چه می‌شود؟ مثل تانگ از روی آن‌ها رد می‌شویم. آن‌هایی که شما می‌خواهید تقلیدشان کنید و کشورتان را یک شبه صدسال پیشرفته‌تر نشان دهید، از مهد کودک‌های مدرنشان استعدادیابی کرده‌اند نه سال آخر متوسطه. نه با معیارهای ناقص و ناکارآمد. نه در کلاس‌هایی که چرک آرنج لباس فرزندت در برخورد با نیمکت مستعمل مدرسه به هیچ شوینده ایی پاک نمی‌شود. نه در کلاسی که ترک سقفش بیم هر لحظه فروریختنش می‌رود.

آقای رئیس جمهور! ما کجای راه را کج‌رفته‌ایم که امروز به جایی رسیده‌ایم که فرزندمان می‌پرسد یعنی هیچ راهی ندارد؟ و از زندگی احساس سیری می‌کند به چه گناهی؟ به جای استعداد‌یابی رفاه مدارس را تامین کنید ما راه درازی تا رسیدن به آرمان‌شهری که شما آرزویش را می‌کنید داریم. حق انتخاب رشته را از فرزندان ما نگیرید بگذارید هرکس هر رشته‌ایی که دوست دارد بخواند. عواقبش پای خودش. دایه دلسوز‌تر از مادر شدن چرا؟
پولی در بساط نیست فرزندم را به مدرسهٔ غیر انتفاعی بفرستم. یا به ولایت غریب بفرستم لطفا برای این مشکل چاره‌ایی بیندیشید.