کاشان نیوز- محمد ثابت ایمان: دیشب با دکتر زکریا (جامعه شناس) در خصوص علت های ریز و درشت پشت پرده ی فوتبال ایران صحبت می کردم ، همه را به ویژگی عصر مدرن در تصاحب ها و کنار زدن ها و به قول خودشان دسته کشی های معمول باندها و احزاب برای بردن به هر قیمتی نسبت داد. یعنی این وسط ، منافع ملی کشک، و دوست داشتن مردم هم، حتما هویج. عرق ملی هم که سیب زمینی بیش نیست، نهایتا باید خلال شود و خورده شود. ماجرا ساده است برای امثال من. بدون توجه به قاعده ی تشبیه و کنایه و تمثیل، من فرآیند رفتن امثال امیرکبیر ها را با رفتن امثال کی روش ها یکی می بینم. خلط مبحث نشود، افراد را در جایگاه حقیقی شأن بررسی نمی کنیم بلکه در مرتبه حقوقی و کار وطنی که قرار است انجام دهند . همین اتفاق برای خیلی افتاده و به بهانه وجود میرزا آقاسی ها و مهدعلیا های همیشگی نشسته بر جای جای ساختار عمودی قدرت، یا فرصت خدمت نداشته اند یا اگر پیدا کرده و خلاف عادت راه رفته اند، اسیر همین نامرادی به قول رفیقمان از جنس مدرن شده اند. اگرچه ستون های این گونه برخوردها در اخلاق و بالاخره ریشه در فرهنگ ما دارد. همه می دانیم ژاپن یعنی تیم ورک بزرگ. این را حتی در آموزش و پرورش ایشان می توانیم مشاهده کنیم . و در برابر ما همه به دنبال قهرمانیم و حتما باید به دنبال قهرمان شدن نیز باشیم . در قاعده ی قهرمان شدن فردی نمی توان به قهرمان شدن گروهی اندیشید. این در تیم تنهای مستقر در خط حمله ی ما خلاصه نمی شود. باید با رویکرد سیستمی به ماجرا نگاه کرد و مجموعه ی فرآیندهای ریز و درشت این نتیجه را در ساختارهای موظف مدیریت و برنامه ریزی کلان مورد توجه قرار داد و از خود این سوال اساسی را پرسید
که تا کی قرار است این غده ی سرطانی جهل، خواب آرام ما را برآشوبد، شادی و نشاط اجتماعی ما را بگیرد، ظرفیت هایمان را اسیر و معطل خود بزرگ بینان نگاه دارد و نگذارد که ما هیچگاه ما شویم. یک روز این غده ، سر از تالار آئینه در می آورد و دامن پاک کمال الملک هنر را می گیرد و یک روز از حمام فین کاشان . این همه چیز خواهی غالب بر فرهنگ قهرمان پروری ماست که ما را زمینگیر نخبه کشی خودمان کرده است یا نه دلیل دیگری را باید برای این همه عقب گرد تاریخی جستجو کرد. ساده است بخواهیم بدانیم در جامعه ای که از مشروطه تا اکنون را با پای پیاده، سوار بر الاغ کرایه ای مدنیت از جنس غربت شده را بخواهیم واکاویم و به جستجوی حقیقت گمشده ی اخلاقش باشیم . توهم توطئه هم نمی خواهد و دشمن فرضی، وقتی به قول رفیقی؛
گره بغض مرا باز کن ای عقده ی تلخ
من سرافرازترین کشته ی شمشیر خودم
سخت نیست اگر به سرنوشت نیمه کاره ی حافظ و سعدی و مولانای وطنی خودمان بیاندازیم . به شک ذهنى برخی از تحصیل کرده های مراتب بالای دانشگاهی مان در باب ، نه تنها اینها بلکه خیلی ها. مگر مرحوم داریوش شایگان بزرگ خواب‌زده شده بود که کتاب هویت چهل تکه را می دید.
مگر شریعتی برای نوشتن چه باید کرد، دردهای وطنی، صبح از خواب بیدار نشده و جلو آیینه نرفته، دست به دامان توتم خویش شده بود. مگر اقبال از روشن شدن ایام شرق و چه باید کردهای در راهش نگفته بود؟ هزاران مگر داریم تا باور کنیم که باید تا چه زمانی بر این خرق عادت ناشکوفا راه برویم و گلیم کهنه ی تیپاخورده ی وصله ی ناجور فرهنگی دیگران را در دهان گشادمان ناشخور و بلغور نکنیم تا باور کنیم که این ملک را تدبیری و این مردم را حرمتی باید.
اما دریغ و افسوس از همان علت ها که دوباره به قربانگاه و مسلخ همان معلول ها می روند و می روند.
افسوس که باید بر سردر میعادهای ملی مان با خط درشت بنویسیم که :
گم می شود آدم میان اینهمه همراه
وقتی غبار فتنه از دامان دشمن نیست!
،
اکنون به حکم دیده بانی فرهنگ باید به توپخانه ى بیداری گفت کمی نخود بریز روی خط نفاق و اهل ورزشى که بواسطه سست عنصرى و بى تدبیرى ایشان، بچه هامان در زمین مبارزه بودند و اینگونه از انرژی خالی و تهی شدند آن هم وقتی در فضای مجاز برای فرمانده، جانشین انتخاب می شد. و اینکه یادمان نرود که ؛
همه ی خیانت های بزرگ بر این ملک و مملکت، ریشه در همین حمق حق به جانب برخاسته از جهل مرکب کمیت کم شده ى کروهى اندک دارد،
رد این موش های جوی خوار را رها نکنید.
.
شاید راه بر خیانت های بعدی کمى بسته تر شد.
دیدگاه شما