کاشان نیوز-علی عابدینی: دوست عزیزم جناب آقای امید یزدان پناه نوشته‌ای را در وب‌سایت محترم کاشان نیوز با عنوان «جشنواره نمایش؛ پیامی برای هنرمندان کاشان» منتشر کرد. بخشی از آن نوشته ذهن بنده را مشغول کرد و باعث شد چند خطّی را بنویسم.

بر خود لازم می‌دانم که اعلام کنم بیان نظراتم نه به‌عنوان یک فعّال عرصه‌ فرهنگ و هنر، بلکه صرفاً به‌عنوان یک شهروند کاشانی است.

در ابتدا خوشحالی خودم را از برگزاری جشنواره‌ نمایش‌های آیینی و سنّتی در شهر کاشان اعلام می‌کنم.دست  دست‌اندرکاران این برنامه‌ چندروزه را به نشانه‌ تقدیر و دوستی به گرمی می‌فشارم. امیدوارم کاشان بارها و بارها میزبان برنامه‌های مشابه شود و در آینده شهر ما به‌عنوان شهر حافظان فرهنگ و هنر شناخته شود.

امّا، نویسنده‌ متن یادشده در بخشی از مطلب خود، ضمن بیان اتمام این «رویداد فرهنگی» به «وظیفه‌ سنگین کسان»، «نقش سیاسیون» و «نقش هنرمندان و عامه‌ مردم» اشاره می‌کند.

به نظر بنده تعامل سیاسیون (اعم از مسئولین سیاسی و فعّالان سیاسی و…) با فعّالان عرصه‌ فرهنگ و هنر، حتماً درزمانی غیر از انتخابات هم لازم است! از افراد و گروه‌های سیاسی که در موسم انتخابات به دنبال جلب نظر این چهره‌های غیرسیاسی و محبوب مردم هستند، باید پرسید وقتی موسم انتخابات سپری شد و آن عزیزان بنا بر شرایط موجود در کشور که یادآور این فرموده‌ فردوسی است: هنر خوار شد جادویی ارجمند/ نهان راستی آشکارا گزند» دچار مشکلات و محدودیت شدند، آیا حاضرند برای رفع این محدودیت‌ها و مزاحمت‌های تقریباً دائمی، تلاش یا دست‌کم رایزنی کنند؟

از جماعتی که بیش‌تر به فکر تحدید فرهنگ و هنر هستند توقّعی نمی‌رود، امّا از جماعتی که همواره نیّت و نام «اصلاح» را یدک کشیده و می‌کشند، توقّع به نسبت بیشتری می‌رود، چه این‌که ظاهراً قرار بود «ماجرا»ی اینان با آنان تفاوت داشته باشد؛ و اصلاً مگر اصلاح، غیر از پرداختن به این رویّه‌های نابجا و پیراستن آن است؟ بنده فعلاً سؤالم را در سطح کاشان متمرکز می‌کنم و این چند جمله‌ بالا را خطاب به متولیان کاشانی عرض و تَکرار می‌کنم.

بنابراین به نویسنده‌ محترم آن نوشته عرض می‌کنم به نظر بنده بهتر است بیشتر از سیاسیون به سراغ مردم رفت. کم نیست و اگر بارها و بارها گفته شود کم نخواهد بود که باید به مردم یادآوری و از آنان خواهش شود که اگر به دنبال «جامعه‌ای با روحیه و خلقیات مناسب و به‌دوراز جرم و جنایت و بداخلاقی‌های مختلف و افسردگی» هستند، باید خود تلاش کنند و به امید دیگران نباشند. به نظرم یکی از مصادیق این تلاش‌ها، حمایت از جشنواره‌هایی که نامش را در ابتدا آوردم و معرّقی و تشویق آن و سایر اتفاقات مشابه است، البتّه با یاد این فرمایش سعدی: «که هرچه از جان برون آید نشیند لاجرم بر دل«

ناگفته پیداست شرایط عمومی جامعه عملاً رمق مردم را بریده و شاید کمتر، فرصتی برای پرداختن به خود باشد، ولی به نظر می‌رسد اگر قرار است تغییری حاصل شود از سوی خود مردم است و اگر قرار است در برابر کژاندیشی‌ها ایستادگی صورت بگیرد، باید از طرف خود مردم باشد تا به نمایندگی از آنان در مقابل فرهنگیان و هنرمندان و امثالشان نایستند.