دکتر عبدالرضا مدرس زاده-هشتم مهر روز نكوداشت مولانا جلال الدين محمد بلخي است كه امسال بدتر از هر سال تقريبا با بي توجهي سپري شد. با اين وجود سهم اين خداوندگار شعر فارسي و عرفان اسلامي در گرامي داشت ارزش هاي انساني محفوظ است و نمي توان آن را از حافظه تاريخ تمدن و فرهنگ ايران پاك كرد حتي اگر همه ما خود را به فراموشي هم بزنيم نواي افسون گر ني او در گوش دل و جان شيفتگان معرفت و خدا دوستي طنين خود را خواهد داشت. اين روزهاي ما به جنجال هاي هيچ و پوچ اطرافمان آغشته است و كسي دل و دماغ مولوي ستايي و عشق و عرفان ندارد. كاش كسي پيدا مي شد و ما را با همان لحن ساده و روستايي شبان روزگار موسي – كه مولانا راوي آن است – آشنا مي ساخت تا دقايقي با خداوند خويش – حتي همان گونه – راز و نياز كنيم. كاش سوز دل و اشك نيازي از جنس پير چنگي نصيبمان مي شد تا پس از عمري براي خنده و طرب خلق نواختن اندكي براي خداوند خويش بنوازيم و با او راز دل بازگوييم. و هزار كاش و افسوس و دريغ ديگر كه با وضع امروز مولاناي بلخي در جهان اطراف ما پيوند مي خورد . اي كاش به اندازه آن ماري شيمل يا گولپينارلي غير فارسي زبان و بركنار از فرهنگ و عرفان عميق ايراني به بهانه خداوندگار بلخ اندكي از شميم ناب معرفت سهم جانمان مي شد. اي كاش …
دیدگاه شما