کاشان نیوز- پیمان گرامی: اولین بازنشسته بیمارستان میلاد کاشان، به عنوان اولین بیمارستان خصوصی در منطقه کاشان، قطعا اولین و آخرین بازنشستهای نیست و نخواهد بود که همچنان باید از فردا، مثل هر روز به سرکار برود، و شاید دوران بازنشستگی برای او بیشباهت به فقط پایان یک دور شمارش بازی قایمموشک نباشد، و اویی که حالا باید بعد از چشم گذاشتن، با رسیدن به شماره ۳۰، دنبال قائم شدهها بگردد، آن قایم شدهها کسانی نیستند جز خود او در دوره های مختلف عمرش در سالیان گذشته که هر کدام در کنج خاطرهای پنهان شدهاند، قائم شدههایی که خیلی تند و فرز، او را دور زده و سکسک خواهند کرد. این سرنوشت محتوم غالب جامعه است، سرنوشتی که در پیچیدگی با مسائل بخش خصوصی و کژتابیهای مفهوم خصوصی سازی در کشوری مانند ایران، دچار کاستیهایی نابخشودنی شده. هرکدام از ما فردی با چنین مشخصاتی در اطراف خود داریم، شرایطی که قطعا میشود و باید درخوردتر و شایستهتر آنچه اکنون است باشد. به این دلایل وقتی سفارش نقاشی او را به جهت یک قدردانی کوچک در آخرین روز قرن حاضر به من دادند، از آن استقبال کردم. و از آنجا که فکر میکنم این فرصت، نباید مانع از آن شود که به شرایط اقتصادی و معیشتی بازنشستگان، به خصوص کارگران بازنشسته اشاره کنیم، این یادداشت را هم نوشتم.
من چند سالی با معمار در اورژانس همکار بودم، در آن سالها پیگیر درجه یک اخبار و اتفاقات ریز و درشت سیاسی و اجتماعی بود، شبیه خودم، معمولا جمله آغازین شیفت هر روزه ما، با نقل خبری از شب گذشته آغاز میشد، که معمولا با خورده تحلیلی از جانب او یا من ادامه پیدا میکرد. از بچه های محله سرپله کاشان است، به این خاطر خانواده مادری من را بهتر از من میشناسد و همیشه احوالپرس است. از آن کاراکترها که خوب یا بد، ذهنشان دقت و کنجکاوی عجیبی در به خاطر سپردن روابط فامیلی و شجرهنامهها دارد، به نظرم لزوما ویژگی بدی نیست. چهرهاش از آن تیپهاییست که به قول معروف سبیل روی آن نشسته و از چهرهاش یک مرد تیپیکال ایرانی ساخته. این سالها با جو گندمی شدن موهایش، چهرهاش دوست داشتنیتر هم شده است
ویدیوی مراحل خلق و دیتیلهای این نقاشی را که دوست دارم “مرد بازنشسته” بنامم، میتوانیم در صفحه اینستاگرام تیم طراحان دیجیتال ” نورالقلم” ببینید.
دیدگاه شما