اجتماعی , اخبار

کاشان نیوز– مقداد نمکی: «فرش»، محصولی چند بعدی و دارای جنبه های هنری، اجتماعی، اقتصادی و تکنیکی بسیار بوده و آن چنان ارتباطی نزدیک با عقاید، سنن، شیوه زندگی، فرهنگ، ادب، روحیات، خلقیات، خلاقیت و تاریخ انسان دارد که بنا به قواعد، قوانین، شیوه و روش هایی که بر نحوه تولید آن مرتب است می توان از آن به عنوان درگاهی به سوی هنر، زیبایی شناسی و هویت ملی و دینی یاد کرد.
هویت دینی، به آنچه که از منظر شریعت به معنای قانون الهی شناخته می شود، مد نظر بوده که خداوند هر کس را به اندازه وسعش بدان شریعت که از نظر مفهومی اخص از دین می باشد، مکلف ساخته است (بقره/ ۲۸۶)
قالی از نظر مفهومی اخص از فرش است. فرش، کلمه ای عربی و به معنی گسترده شده، کف پوش و هر آنچه گستردنی باشد. بنابر این هر چه گستردنی است نوعی فرش است (گلیم، نمد، زیلو، قالی ماشینی و دستباف).
قالی دستباف به فرشی گفته می شود که دارای تار و پود و ریشه بوده و عمل گره زدن ریشه به دور تارها یعنی بافت توسط عامل انسانی که بنا به مواد اولیه مصرف شده در آن دوباره به پشمی و ابریشم و کرک و … تقسیم بندی می شود.
به این وصف آنچه قالی را به عنوان هویت ملی می شناساند جنبه های هنری، تزیینی و آداب و رسوم در یک جامعه مدنی است و آنچه از مفهوم قالی در محتوای هویت دینی می توان قلمداد کرد، توجه به فرهنگ کار و تلاش در این دنیا به منزله مزرعه آخرت از یک سو و نیز اهمیت به سبک و نحوه زندگی در یک جامعه دینی از سوی دیگر مد نظر می باشد.
«دفتین»؛ تفاوت، تشابه، تعارض و تعاریف جامعه مدنی و جامعه دینی را بر نمی تابد و آنچه را که ما بدان می پردازیم همانا جامعه مدنی متناسب با مدینه النبی است. مکانی که آنچنان ظرفیتی یافت تا یک تمدن دینی را در خود متبلور ساخته و با ارایه شریعت پیامبرش، به واسطه استقرار قاعده و قانون الهی، از آن پس واژگان قریه و قراء را به واژه مدینه ارتقاء بخشید تا شریعت را محور مدنیت سازد.
به کارگاه قالی بافی ننه جون برگردیم. کارگاهی که در همسایگی مکانی است که خاستگاه مدنیت و شهرنشینی می خوانندش. سیلک به معنای یک نقطه مکانی و در برگیرنده نام شهر و آبادی های اطرافش مد نظر نیست. منظور، تمدن سیلک به عنوان جلوه ای از مدنیت و شهرنشینی با سابقه هفت هزار سال است.
سیلکی که به غیر از سفالینه ها و تپه های باقی مانده از آن نام مردمان و ساکنان و همجوارانش، به هنرمندان و قالی بافان و شاعران و عالمان و دین مداران و شریعت بانان شهره گشته اند.
از کارگاه ننه جون برمی گردم به مدینه النبی، دیاری که پیش از آمدن پیامبر اسلام، آن وادی را «یثرب» می خواندند.
به هر حال یثربی ها افتخار میربانی پیام آور آخرین پیام و کتاب آسمانی را یدک می کشند و خود را آنچان ذوب در معنویت حاکمیت و نبوت شخصیتی ساختند که بانی مدینه النبی بود و از آن پس نیز پیام توحید و نبوت و عدالت و معاد و ولایت او را به هر آن دیار و مردمانی که ظرفیت پذیرش مدنیت مدینه النبی در وجود آنها برقرار بود، رساندند.
و حوزه پیرامونی سیلک را که برخوردار از تمدنی دیرپای بود و از گذشته های دو از قرون اولیه ظهور و بروز پیام آسمانی پیامبر رحمت، چنان ظرفیتی از خود نشان داد که نمونه عینی یک جامعه مدنی دینی گشت و در ادوار مختلف به واسطه وجود حوزه درسی دینی همطراز با حوزه های درسی برجسته آن روزگار با وجود پیشینه قطب الدین و افضل الدین و فتح الله و فیض و فاضلین و سید پشت مشهدی و امتداد آن با حضور وارثان علم، همچنان آوازه دار است.
سفالینه های سیلک، قالی، خانه های تاریخی، نازک خیال شعر پردازان و خامه محققان و نماد از خود گذشتگی های مردمان حاشیه سیلک همه به جای خود قابل احترام و نکوداشت است همچنان که پیش از آنها بزرگداشت مداد العلمای دینی که بدین شهر مدنیت مدینه النبی بخشیده اند قابل توجه است و البته افضل بر دماء شهداست. امروز ششم رمضان در آبادی ما از طاغچه اتاق و کارگاه قالی بافی ننه جون گرفته تا در و دیوار شهر مملو از اعلان یک رویداشت تلخ است که یادآور غروب یکی از اهالی علم و دین که الگویی برای علمای بلاد بود و پیام نبوت و ولایت با خود داشت، است.  به روحش صلوات و درود می فرستیم و درس های دلداگی اش به آل الله و اقامه نماز و خواندن دعاهایش را مرور می کنیم به برکت دعای روز ششم ماه مبارک رمضان: اللهمّ لا تَخْذِلْنی فیهِ لِتَعَرّضِ مَعْصِیتِکَ ولا تَضْرِبْنی بِسیاطِ نَقْمَتِکَ  وزَحْزحْنی فیهِ من موجِباتِ  سَخَطِکَ بِمَنّکَ وأیادیکَ یا مُنْتهى رَغْبـهَ الرّاغبینَ.