به یاد کوهنورد در برف خفته که مسئولان شهرمان برایش احساس مسئولیت نمیکنند

سعید غلامیان-هر هفته با کسانی که برای جستجوی پیکر در برف مانده علی بهادری نژاد به ارتفاع 3500 متری کرکس می روند تماس می گیرم و روز تجسس مرتب با پیامک می پرسم که به نتیجه رسیده اند یا نه؟ «آخر ما هم مردمانیم» و فردی از همنوعان ماست که در زیر برفها جا مانده است  وزمانی در بین ما نفس می کشید. و به تعبیر یکی از همنوردانش گل سر سبد کوهنوردان کاشان بود اما عیبش این بود که در میان بزرگان کسی را دست و پا نکرده بود تا امروز برایش امریه بگیرد و احساس مسئولیت کند و بیاد بیاورد که جنازه علی بهادری نژاد در میان یخ و برف منتظر دستی است که بیرونش بیاورد و به مادر داغدارش پایان انتظار را مژده دهد!

در زیر پای یال تامه در دل سرد و ساکت کرکس قلبی مدفون است که دیر گاهی است نمی طپد،اما در بین همنوردانش قلبهای مهربانی هست که هر روز و هر هفته به یاد علی می طپند و هر جمعه کوله پشتی شان را برمیدارند و به امید یافتن بهادری نژاد تا اوج می روند و غروب با ناامیدی و دست خالی باز میگردند.

عکسهای گروه تجسس را که که میبینم مور مورم میشد. از خود سوال می کنم چه انگیزه ای و چه امیدی آنها را وامی دارد که در این موسم خطرناک به کرکس بروند.زمانی که در دامنه ،بر اثر بالا رفتن دمای هوا برف سست شده و درحال آب شدن است،از زیر برفها جویبارهای آب روان است و این خطر را هردم گوشزد می کند که ممکن است برف زیر پا خالی شود و تو سقوط کنی،اگر شانس بیاوری و از سقوط جان به درببری باید عواقب یخ زدن در آب زیر صفر درجه را در سرمای کشنده کرکس تحمل کنی.مهم تر اینکه عکسی از رد پای یک گرگ را نشانم دادند و گفتند که ما یک گرگ سفید هم در کرکس شناسایی کرده ایم.

و قتی از آنها پرسیدم در روزهای جستجو غذا چه میخورید فهمیدند که من بی تجربه ام و نمی دانم که در کوله بار کوهنوردان که به 50 کیلو هم میرسد با ابزار و وسایل کوهنوردی پر شده است و جز خوراکی هایی مثل کیک و بیسکویت آنهم بطور محدود چیز دیگری را نمی توانند در این کوهنوردی های یک روزه با خود ببرند.

از دیگری پرسیدم چه مدت طول میکشد تا به محلی که بهمن سقوط کرده برسید؟

گفت: 4 ساعت!

ومن حیران ماندم که کسی که 4 ساعت با کوله باری 30 تا 50 کیلویی کوهنوردی –نه پیاده روی- کند آنهم تا ارتفاع 3500 متری،چگونه می تواند در میان یخ و برف به کند وکاو بپردازد!

اما محبت این یاران فداکار و وفادار بسی بیش از مدیران و مسئولانی است که از برکت وجود شهروندان و برای اداره امور ایشان به مدیریت رسیده اند،آنها که فقط یار روزهای خوشی اند و از پشت میزهای گرانقیمت خود در اطاقهای عریض و طویلشان حاضر به جم خوردن نیستند.آخر ایشان کارهای مهمی دارند! باید به امور مردم برسند! و فرصت فکر کردن به همنوعی که در زیر برف خفته است را ندارند!بخصوص کسی که بقول یکی از همنوردانش خانواده ای نجیب و بی سرو صدا دارد.

از یکی دیگر از اعضای گروه جستجو پرسیدم:این امکان وجود دارد که پیکر بهادری نژاد در مسیر حرکت بهمن مانده باشد و شما در ته دره جستجوی بی نتیجه را ادامه دهید؟

گفت :یکبار از شروع مسیر بهمن به طرف پایین جستجو کرده ایم اما هنوزبرف زیادی در مسیر هست و ما امکان دیدی وسیع در بین صخره ها و دره را نداریم.

گفتم اگر ازهلیکوپتر استفاده شود چه؟

گفت:وارد جزئیات نمی شوم که چه قدر رفت و آمد و جستجو را تسهیل میکند و چه زمان مفیدی برای جستجو به ما میدهد،اما در کل استان اصفهان یک هلیکوپتر برای اینگونه امورنیست و تازه مجوز پروازش را از کجا بیاوریم؟

با شنیدن این سخن اندوهی ژرف در دلم ریخت،چرا که من روزهای متعددی صدای هلی کوپترهایی را که برای مقاصد خاص در آسمان کاشان پرواز می کنند را شنیده ام و می دانم که امری غیر ممکن نیست اگر مسئولان شهر در برابر جامعه و یا حتی در برابر وجدان خود احساس مسئولیت کنند این هم ممکن می شود.

در سریالهای خارجی پر تعداد صدا وسیما همه دیده ایم که نیروهای امداد و نجات با چه تجهیزاتی در اختیار شهروندان هستند و ما در استان یک هلیکوپتربرای جستجوی جنازه یک کوهنورد نداریم!

دیگر چیزی نپرسیدم. و به عکسهایی نگاه کردم که در نهمین جستجو در جمعه 22اردیبهشت گرفته شده.