کاشان نیوز-جابرتواضعی: «کرونا الکل را آزاد کرد و نماز جمعه را تعطیل کرد.» این جمله را در قامت یک شوخی فضای مجازی نبینید. این یک گزاره فلسفی است. اگر فکر می‌کنید دُز سیاسی این جمله بر دُز فلسفی‌اش می‌چربد، آن را بی‌خیال شوید و فقط همین را بچسبید: ویدئوی رقص پرستاران، پزشکان و بیماران کرونایی را. ویدئوهایی که اتفاقی از یک مجلس خصوصی بیرون نیامده و از قضا کاملاً نمایشی و جلوه‌گرانه است. هیچ‌ کس هم به فکر تحدید، تهدید و مجازات عاملانش نیست.

این رقص‌ها مهم‌ترین واکنش و دهان‌کجی نسبت به مرگ است. مقاومت در برابر هژمونی نابودی و نیستی. یک مانور تمام‌عیار نسبت به موجودی که انگار دهان باز کرده تا همه‌مان را یکجا ببلعد. رقص‌هایی که در آن لباس‌های مزخرف، در عین زیبایی پیش از آن که جنسی و شهوت‌برانگیز باشند، ترحم‌برانگیز و گریه‌آورند و آدم را به یاد آخرین درخواست محکومین به اعدام می‌اندازند. آخرین وعده غذای چرب و چیل قبل از این که جلاد با زدن گردن خاطی اسباب عیش شاه را فراهم کند یا لذت کام‌های عمیق آخرین سیگار برای یک محکوم پای چوبه دار را. آخرین دهن‌کجی به مرگ، و البته به دستگاه قدرتی که رقص فقط یکی از تابوهای ساده آن است.

رقصی که معنای تلویحی‌اش این است که ما پیش‌ از این و دور از چشم شما هم می‌رقصیده‌ایم. که اگر نرقصیده بودیم، حالا نمی‌توانستیم جلوی این غول بی‌شاخ‌ودم شبح مرگ که بی‌تشخیص شهروند درجه یک و دو، ارباب و رعیت، آقازاده و غیرآقازاده، کمر همت بسته همه‌مان را از دم داس بلندش بگذراند، مانور بدهیم.

حضور اثیری و قدرت‌مند مرگ است که این رقص بی‌محابا و بی‌مجازات را برای ما ممکن کرده و این خاصیت مرگ است که ناشدنی‌ها را ممکن می‌کند.