کاشان نیوز– جابر تواضعی: و اما یکی از اتفاقات خوب تئاتر کاشان در روزهای سرد دی ماه استقبال مردمی از نمایش «راز عروسک» بود. این نمایش پیش از این موفق شده بود در هفدهمین جشنواره نمایش های آیینی و سنتی کشور و هم چنین یازدهمین جشنواره تئاتر مهر موفقیت هایی را کسب کند.
«راز عروسک» به کارگردانی علی شریعت زاده از پیش کسوتان این هنر در کاشان که گرچه در این سال ها کم رنگ ظاهر شده، ولی احتمالاً به دلیل انرژی خوبی که از مخاطبان این کار دریافت کرده، کم کاری این سال ها را جبران کند.
نمایش نامه کار نوشته داود فتحعلی بیگی از پیش کسوتان نمایش های آیینی و سنتی است و اگر حافظه ام یاری بکند داستان اصلی اش را در «هزار و یک شب» خوانده ام. افسانه ها و قصه های قدیمی امثال «هزار و یک شب» برای ایده پردازی و اقتباس در نمایش های سنتی منبعی لایزال و بی بدیل اند و خروجی کار نشان می دهد مخاطب هنوز هم از این جنس کارها استقبال می کند.
ضمن این که کارهایی از این دست، اتفاقاً بستر مناسبی است برای طرح و تداعی مسائل و مشکلات اجتماعی که از زمان هزار و یک شب تا حالا گویا فرق چندانی نکرده اند و حالا چون در قالب یک حکایت قدیمی روایت می شوند، دست مخاطب را برای تأویل های مختلف باز می گذارند.
حالا شما در این زمانه خستگی و اندوه که پر است از بهانه های گریه و دل تنگی، چه کاری از این بهتر و پرثواب تر از خنداندن خلق خدا سراغ دارید؟ تیتراژ برنامه رادیویی قدیمی «صبح جمعه با شما» که بعدها شد «جمعه ایرانی» و حالا هم مدتی است دیگر پخش نمی شود و معلوم نیست چرا، این بیت را می خواندند که: «ز حق توفیق خدمت خواستم، دل گفت پنهانی/ چه توفیقی از این بهتر که خلقی را بخندانی.»
نمایشی مثل «راز عروسک» ضمن حفظ ارزش های ژانر خودش، می تواند پلی باشد برای پیوند مخاطب عام با تئاتر. البته به شرط تداوم و برنامه ریزی و مهندسی اجرای کارهای مختلف در شهر در مناسبت های زمانی مختلف.
اما متاسفانه شنیده ها از چیز دیگری حکایت می کند و آن هم این که مسئولان فرهنگ سرای مهر به جای حمایت از گروه اجرایی از آن ها بابت سالن هم پول گرفته اند و بنا است که از این به بعد بابت تمرین هم اجاره بگیرند.
قبل از هر قضاوتی بیایید با هم یک حساب سرانگشتی بکنیم. با یک ضرب ساده، کل درآمد «راز عروسک» با ۱۳ روز اجرا، بلیت ۵ تومانی و سالن ۱۵۰ نفری، کم تر از ۱۰ میلیون تومان بوده است. البته به فرض این که سالن همیشه پر باشد، هیچ کس به عنوان مهمان داخل سالن نشود و همین طور فرض های محال دیگر. خب حالا به صورت تخمینی هزینه های دکور و لباس را کم کنید و بعد با درنظر گرفتن تعدد عوامل، ببینید داریم راجع به چه مبلغی در مورد همه آن ها حرف می زنیم. خدا کند عوامل نمایش این جمله من را نبینند: به نظر شما واقعاً تحقیرآمیز نیست اگر پای چیزی جز عشق وسط باشد؟ خب در این شرایط دریافت کرایه سالن چه محلی از اعراب می تواند داشته باشد؟ آن هم وقتی نام سازمان رفاهی تفریحی و شهرداری کاشان همه جا به عنوان حامی کار دیده می شود و جزء بیلان کاری آقایان محسوب می شود.
و این آغاز ماجرایی است که برای گروه های دیگر هم اتفاق خواهد افتاد. کاش حضرات بدانند این شرایط، نه تنها نقطه آغاز خوبی برای آغاز و گسترش بحث «اقتصاد هنر» نیست که ممکن است ریشه عاشقانی را که بی چشم داشت و از جان و دل کاری را به روی صحنه می برند، بخشکاند.