کاشان نیوز-حمید شیوا: عنوانی که برای نوشتن در مورد آن انتخاب کرده‌ام موضوعی است که به‌عنوان یک فعال یا حداقل دوستدار هنر برایم دغدغه شده و راغب بودم برداشت خودم را در این رابطه بیان کنم. اولین چیزی که در این مورد به ذهن حقیر می رسد این است که کاشان نسبت به دیگر شهرهای بزرگ، همواره محصور افکار کوچک بوده است و این افکار، هم از جانب مسئولین امور است و هم یک عده از مردم. آن دسته از دوستانی که به هر دلیل باهنر و هنرمند میانه‌ای ندارند و سیاست و تعصبات اشتباه نیز در این میان نقش مهمی دارند. فارغ از سیاه نمایی، باید عرض کنم که کاشان ازلحاظ وسعت فکری متولیان امر و نیز یک عده از آنان که سنتی فکر می‌کنند شهر کوچکی است. درست است که در دولت فعلی راهگشایی‌هایی شده که قابل‌تقدیر نیز هست اما مشکل آنجاست که درواقع آنان که متولی امور هنری نیستند وارد موازی کاری با اداره ارشاد و دیگر سازمان‌های مرتبط باهنر شده‌اند و این اصلاً خوب نیست که یک مسئول شهری در زمینه‌ای که تخصص یا ارتباطی به او ندارد ورود کند…

مورد دیگر بی‌تفاوتی عامه مردم شهر است به مقوله هنر. اگر اشتباه می گویم حتماً تذکر بدهید اما مردم کاشان مردمی نسبتاً سردر لاک خویش و افسرده هستند و تا حدی هم محافظه‌کار. هرکس به فکر این است که زندگی خود را به‌گونه‌ای بگذراند و صبح را شب کند یا شب را صبح. بیشترین تفریح یا مشغولیت همشهریان ما از این چند مورد فراتر نیست: قمصر یا باغ فین، پاساژ یا بازار گردی، پیتزا و روضه. (البته بنده با نفس روضه یا عزاداری مشکلی ندارم اما فکر می‌کنم وقت آن است که خوانش جدیدی از این موضوع در شهر ایجاد شود که انشاء اله در فرصتی دیگر بیشتر در مورد آن سخن خواهم راند).

کاشان فرهنگسراهای مختلف یا نمایشگاه‌های هنری ندارد یا کم دارد. اگر کسی علاقه‌مند به هنر باشد مکان خاصی که ازلحاظ هنری جاندار و گرم و گل باشد به آن صورت وجود ندارد. جایی را نمی‌بینیم که معروف باشد و در آن صنایع‌دستی و تابلوهای نقاشی بفروشند و درواقع مردم هم بیشتر راغب‌اند برای هدیه دادن به یکدیگر سکه پارسیان بدهند تا یک اثر هنری. واقعاً قصد آن ندارم که همشهریان عزیزم را متهم کنم اما آنچه برداشت شخصی‌ام در طول ۳۳ سال زندگی در این شهر دیده‌ام میگویم.

1. ما در شهر پر قدمت و توریست پسند خود خانه‌ها و اقامتگاه‌های سنتی و تاریخی مختلفی داریم. آن‌قدر که هرسال نیز به تعداد آن‌ها اضافه می‌شود. وضعیت توریسم در کاشان بهتر شده است؛ اما اگر رفت‌وآمدی در این اماکن داشته باشید خواهید دید که اکثر قریب به‌اتفاق آن‌ها ازلحاظ فعالیت‌های هنری آن‌چنان زنده نیستند. هر بار که حال دلم می‌گیرد و سری به خانه‌های تاریخی می‌زنم زیاد بهتر نمی‌شوم و تاسف می‌خورم که چرا این‌قدر اینجاها سوت‌وکور است؟ مگر می‌شود سفره‌خانه‌ای سنتی باشد اما موسیقی زنده در آن دیده نشود؟ مگر مردم فقط گرسنه‌ی غذا هستند؟ پس‌غذای روح و جانمان چه می‌شود؟

چندی پیش با یکی از دوستان که در اداره ارشاد سمتی دارد گپ و گفتی داشتم. ایشان می‌گفت در جلسه‌ای با حضور نمایندگان شهرها و بخشه‌ای مختلف استان اصفهان عنوان‌شده که کاشان افسرده‌ترین شهر استان است و این گفته با تحقیق و آمار بیان‌شده است و دکتر عکاشه (روان‌پزشک معروف کاشان) نیز بر آن صحه گذاشتند. ما مردمانی برون‌گرا نیستیم و شاید به دلایل مذهبی یا سنتی است که این‌گونه ایم. متأسفانه نسبت به مسائل کمی بی‌تفاوت و کم‌توجه هم هستیم و همین باعث شده که «غیبت» نیز زیاد بکنیم. اگر نگاهی به دوروبر خود بیندازید حتماً متوجه چنین مسئله‌ای خواهید شد. مجموع این ویژگی‌ها باعث شده که مردم اقبال چندانی به هنر نشان ندهند. پیشرفت هنری شهر مرهون آن است که مردم به‌عنوان مستمع، صاحب سخن را بر سر ذوق و شوق آورند و این پیشرفت و پویایی، دست اداره ارشاد، شهرداری و نهادهای ذی‌ربط را می‌بوسد و بس.

حال که تحریم‌های نفس‌گیر مرتفع شدند و کشور مستعد نفس کشیدن و زندگی بهتر می‌نماید وقت آن است که همگی دست در دست هم برای ایجاد فضایی شکوفا و لذت‌بخش برای فرهنگ و هنر نیز تلاش کنیم. مطمئناً با تلاش‌های خیرمندانه دولت تدبیر و امید، زمینه‌های حرکت به‌سوی جلو مناسب‌تر و بهتر شده است و ما نیز باید از این برهه و فرصت، حسن استفاده را ببریم که بقول حافظ شیرین‌سخن:

ما به آن مقصد عالی نتوانیم رسید هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند