کاشان نیوز ــ امیرحسین ایزدپناه: پنجشنبه ۳ دی؛ ساعت دقایقی مانده به ۱۸؛ مجتمع سینمایی کاشان. بعد از چند روز کم‌و‌زیاد کردن برنامه‌ها و دغدغه‌های شخصی، بالاخره توانسته‌ام دو ساعت وقتم را خالی کنم تا به تماشای «احتمال باران اسیدی» بروم. مثل همیشه دوستان بهتر از آب روان‌ام را مطلع کرده‌ام و این بار فقط یکی‌شان می‌تواند هماهنگ شود… جلو گیشه می‌روم.
– آقا لطفاً دو تا بلیط فیلم «احتمال باران اسیدی» را بدهید.
– امشب نمایش این فیلم را نداریم! کسی نیست!
سعی می‌کنم مقاومت کنم! گفت‌وگو با ایشان راه به جایی نمی‌برد. به ظاهر، حرف‌های هم را نمی‌فهمیم. گفت‌وگو با ایشان و یکی دیگر از مسئولین عزیز سینما، چند دقیقه‌ای ادامه می‌یابد. دقیقاً می‌توانم درک کنم که آن‌ها چه می‌گویند و چه دغدغه‌ای دارند… تجربهٔ آوردن سینمای هنر و تجربه به کاشان که از نظر این دوستان چندان موفقیت‌آمیز نبوده و حتی احتمال پایان‌دادن به آن در آینده وجود دارد، وضعیت کلی «صنعت» سینما، دلایل عدم استقبال از این فیلم‌ها، و… موضوعاتی است که در همین زمان کوتاه درباره‌اش حرف می‌زنیم، ولی حرف‌ها برآیندی ندارد و من که شخصاً علاقه‌ای به بحث‌های ساندویچی در مورد موضوعات مهم ندارم، گفت‌وگو را به امید گفت‌وگویی مبسوط‌‌تر در فرصتی بهتر در آینده، ترک می‌کنم و همچون یک «لولی‌وش مغموم» به همراه دوست نوجوانم، از سینما خارج می‌شوم. «هوا بس ناجوانمردانه سرد است…»
****************
چندی است که به همت برخی هنرمندان کاشان، به ویژه جناب آقای «آخوند نصیری»، و با همکاری مجتمع سینمایی کاشان، فیلم‌های گروه هنر و تجربه در مجتمع سینمایی کاشان نمایش داده می‌شوند. روال هم در این مدت بر این بوده که فیلم ابتدا در یک روز مشخص، و با حضور برخی عوامل فیلم، نمایش عمومی و نقد می‌شود و بعد از آن، هر روز فقط در یک سانس و آن هم ساعت ۱۸، در سالن ۳ به نمایش در می‌آید. این روند با «پرویز» و «۳۱۶» آغاز شد و اکنون با «احتمال باران اسیدی» ادامه دارد. (البته در بالا خواندید که زیاد هم ادامه ندارد!).

هنر و تجربه به دسته‌ای از فیلم‌ها اطلاق می‌شود که معمولاً تجربهٔ سینمایی خاصی به لحاظ فرم یا محتوا محسوب می‌شوند، معمولاً با هدف تسخیر گیشه (فروش) ساخته نشده‌اند، معمولاً هزینه‌بر هم نیستند، معمولاً بازی‌گران ستاره در آن‌ها بازی نمی‌کنند، احتمالاً از طرف مخاطبین عمومی با استقبال مواجه نمی‌شوند، ولی تماشای این فیلم‌های نجیب، برای علاقه‌مندانش، بسی لذت‌بخش است و تأمّل روی فیلم می‌تواند به رشد درک انسان از هنر، اجتماع، و اساساً زندگی، کمک کند.
****************
کاشان و فیلم‌های گروه هنر و تجربه!؟ تعجب‌آور و در عین حال خوشحال‌کننده می‌نمود. شهری پر تناقض با فضای خاص… (البته باز جای شکرش باقی است که نمی‌پرسیم کاشان و سینما!؟ وقتی که بدانیم مثلاً در دو استان کشور یعنی کهگیلویه و بویراحمد و سیستان و بلوچستان اصلاً سینما وجود ندارد!)
چه بر سر ما آمده که حوصلهٔ تماشای فیلم‌های خوب را نداریم؟ فیلم‌هایی که عمق دارند، حرف دارند، خلاقیت دارند. چرا دوست نداریم رشد کنیم؟ چرا دوست نداریم سطح سلیقه‌مان را ارتفا دهیم؟ آیا استقبال نسبی خوب از فیلم‌های کمدی، اثر روانی مشکلاتی است که مردم در فضای اقتصادی و احتماعی تجربه می‌کنند؟ آیا کارکرد سینما فقط تخدیر است؟ این آسیب چرا بر سینما و مخاطبین آن وارد شد؟ این آسیب البته مختص سینما نیست و می‌توان آن‌را به بقیه وجوه هنری و فرهنگی و اجتماعی جامعه تعمیم داد. علت‌های آن هم، یکی دو تا نیست، و یکی دو روزه هم به وجود نیامده، و باید در مقال و مجالی بهتر بررسی شود.
آیا در ذهن مراجع فرهنگی جامعه، چنین دغدغه‌هایی وجود دارد؟ رسانه‌ها (به عنوان حلقه‌های واسط آگاهی) چطور؟ سمن‌های فرهنگی و اجتماعی چطور؟