کاشان نیوزـ زهرا رسول زاده: ده دقیقه زودتر حرکت کرده بودم شاید برای اینکه می‌خواستم این اشتیاق را در دلم آرام کنم حسی غریب و دوست داشتنی از چیزهایی که تازه می‌دیدم از کسانی که مرا نمی‌دیدند..اولین بار شب یلدا از نزدیک دیدم‌شان،کنار استادشان و آنقدر صمیمی که دلم می‌خواست بین‌شان باشم جزیی از آن‌ها.

و حالا این شوق مرا به آسمان می‌برد از کودکی سر کوچه آدرس جامعه نابینایان را پرسیدم.

گفت: اون در که همیشه بازه…اونجاست…

داخل می‌شوم حالا آرامترم.جز بانویی که اندکی می‌بیند دستان لرزان اشتیاقم را برای دست دادن با نگار روشندلی که بعد می‌شناسدم کسی نمی‌بیند حتی پسران گروه که مهربانانه سلام می‌کنند. سراغ استاد را می‌گیرم و می‌گویند سر وقت مثل همیشه می‌آید…
تا استاد بیاید نگار مهربان، بانوی هنرمند آنقدر صمیمانه و از دل برایم حرف می‌زند که زنگ صدایش گوشم را می‌نوازد.باید بعدها بیشتر او را بشنوم.
استاد که می رسد صدای پایش در پله ها بچه ها را به احترام از صندلی ها بلند می کند.

آرام و مهربان سلام می کند یکی یکی حالشان را می پرسد و مرا معرفی می کند و دختران که لبخند از روی لب هایشان محو نمی شود میگویند قبل آمدنتان با هم دوست شده ایم.

همراه استاد به کلاس که وارد می شوم همه چیز در صمیمیت سیال فضا می پیچد.بچه ها انگار مرا سالهاست می‌شناسند خوش و بش می‌کنند و من محو بودن و قدرتشان فقط نگاهشان می کنم و چقدر خوشحالم که ناتوانی ام را از چشمانم نمی توانند بخوانند در برابر اینهمه بزرگی…در دنیای تاریک آنها بهشت است و انگار تصویری از هیچ زشتی نیست…خنده های از عمق جانشان بر دل می نشیند و من محو عشق استاد به فرزندانش واقیانوس مهربانی بچه ها غرق می شوم.آموزش نت های تازه و تمرینشان درس هایی ست که من نمی دانم اما صدایشان نغمه ی مرغان عاشق را دارد.چشمانم را می بندم و فکر می کنم سماع با مهربانی صدای این فرشتگان مولانا را می خواهد.آرامش دریایی صدای استاد و همنوایی مرغان دریایی.
لبخند استاد از روی لبانش محو نمی شود لبخندی که آنان عمیق تر از من درکش می کنند گرچه نمی بینند.استاد مهربانی با همه ی انرژی اش یاد می دهد و من هنوز چون شاگردی دبستانی به پای درس نشسته ام. تصنیف ها را حفظ کرده اند و از روی لوح روحشان می خوانند. سه ساعت یا سه دقیقه . چیزی از زمان نفهمیدم به آنها یا خودم قول می دهم که کنارشان بمانم. فرشته ها روی زمین کنار ما هستند.