کاشان نیوز -عباس شافعی: گفته بودند «همه خانواده من»، داستان مفرحی است که در ایام نوروز اتفاق می‌افتد. سریال طنزی است که قرار است خانواده‌های ایرانی را پای جعبه جادو  میخ‌کوب کند، قصه دو خانواده کاشانی به نام‌های «گلابچیان» و «فرشچیان» که اولی به حرفه گلاب‌گیری و دیگری  به فرش‌فروشی مشغول هستند. قصه این مجموعه با پیدا شدن وقف‌نامه‌ای از بزرگ خانواده فرشچیان شروع می‌شود. در این وقف‌نامه بیان شده که نیمی از تیمچه فرش فروشی بازار کاشان که متعلق به خانواده فرشچیان است، به موسسه خیریه خانواده گلابچیان وقف شود. این وقف‌نامه دو خانواده را دچار بهت وسردرگمی می‌کند و…
دو ماه مانده به سال نو، مردم کاشان شاهد حضور گروه سازنده «همه خانواده من» در گوشه و کنار شهر بودند و «داریوش فرهنگ» که یکی از باسابقه‌ترین کارگردان‌های تلویزیون است، با حس و حال گذشته و به قول خودش «يك حس نوستالژيك نسبت به عيد و خانواده و آئين‌ها… از بادبادك بازي روي پشت‌بام تا بوي خوش شيريني‌‌پزان… از تيروكمان بازي دوران كودكي تا جمع شدن خانواده دور سفره… از گل و سبزي و ماهي و سفره هفت سين تا عيدي گرفتن‌ها و مشاعره…» این سریال را در کاشان جلوی دوربین برد…
پخش سریال همه خانواده من، بهانه‌ای شد تا با تعدادی از شهروندان کاشانی  به گفتگو بنشینیم و نظر آن‌ها را در مورد این مجموعه  که در 15 قسمت 45 دقیقه‌ای در ایام نوروز از شبکه 3 سیما پخش شد جویا شویم:
«علی شاهیده» فیلم‌ساز جوان کاشانی معتقد است که حضور گروه‌های فیلم‌ساز در لوکیشن‌های تاریخی شهر تاثیر به‌سزایی در معرفی جاذبه‌های کاشان به گردش‌گران دارد. وی تنها ویژگی «همه خانواده من» را در همین خلاصه می‌کند و ادامه می‌دهد: سریال فاقد فیلمنامه منسجم و ساختار روایی به هم پیوسته و در نهایت آن چیزی که از «داریوش فرهنگ» توقع می‌رفت بود.
وی ادامه می‌دهد: فیلمنامه بد همه چیز را بد می‌کند..پس بیننده به دیدن ترغیب نمی‌شود و صرف‌نظر از این‌که داستان در کاشان رخ می‌دهد،  وجه مشترک دیگری باقی نمی‌ماند!
«سعیده بهشتیان» شهروند دیگر کاشانی نیز معتقد است کار بسیار ضعیفی بود که مخاطب با آن هیچ ارتباطی برقرار نمی‌کرد.
«محمد سرجه‌پیما» معتقد است انگیزه استفاده از لوکیشن‌های آماده، ارزان، زیبا و شیک، عامل جذب «داریوش فرهنگ» به ساخت این سریال در کاشان بود در حالی که داستان ضعیف و بازی ناهمگون بازی‌گران جز صرف هزینه‌ای سنگین، حاصل دیگری نداشته است. این فعال عرصه سینما می‌گوید: از سرمایه ارزشمند بافت تاریخی کاشان که مانند یک شهرک سینمایی زنده و پویا است، به خوبی در این سریال بهره گرفته نشد و به نوعی به این نجابت و اصالت کاشان جفا شده است. وی در عین حال می‌گوید؛ با توجه به این‌که این مجموعه در اکثر بناهای تاریخی کاشان کار شده بود، در صورتی که مردم ایران این سریال را دیده باشند! با کاشان آشنا شده‌اند.
«حسین اخباری» شهروند دیگر کاشانی به خبرنگار ما می‌گوید : خوب بود بازیگران با لهجه کاشانی حرف می‌زدند تا بیشتر توجه مخاطب را جلب کنن.د وی در کل، سریال را خوب ارزیابی می‌کند و کار گروه سازنده را قابل تقدیر می‌داند.
«علی خوشدلی» استفاده از نابازیگر، کادرهای پیش پا افتاده و عمومی، داستانک‌های فرعی که بیننده را از داستان اصلی منحرف می‌کرد و عدم معرفی درست کاراکترها را از نقاط ضعف این مجموعه می‌داند و با اشاره به کارهای قبلی «داریوش فرهنگ» می‌گوید: مخاطب توقع دیگری از این کارگردان باسابقه داشت که متاسفانه با «همه خانواده من»  برآورده نشد و شاید اگر سال‌ها قبل این موضوع کار می‌شد با استقبال بیشتری مواجه بود.
بسیاری از شهروندان کاشانی اصلا نام این مجموعه را نشنیده‌اند و می‌گویند فقط پایتخت دو و کلاه قرمزی را دنبال کرده‌اند.
«علی اسلامی» از بازی خوب «احمد مهرانفر»  بازیگر کاشانی نقش ارسطو، در پایتخت 2 ستایش می‌کند و می‌گوید: یک قسمت سریال «همه خانواده من» را دیدم ولی برایم هیچ جاذبه‌ای نداشت.
«رضا بهمنی» مسئول انجمن سینمای جوانان ایران دفتر کاشان نیز به خبرنگار ما می‌گوید: برخلاف ادعای کارگردان که تصور می‌کند زندگی واقعی و روزمره مردم را تصویر کرده، فرهنگ، نباید به چنین موضوعی نزدیک می‌شد، چون ارزش کارهای دیگر او را هم تحت تاثیر قرار داده است. وی معتقد است  در مجموع  این سریال کاری ضعیف بود و اگر مخاطب سریال را دنبال کرده باشد، فقط بخاطر تاثیر بناهای تاریخی  کاشان  و فضاهایی است که شاید برای اولین‌بار به نمایش گذاشته شده است.
«داریوش فرهنگ» خود هم بر این ضعف اقرار دارد. آن‌جا که در پاسخ به این سوال که چه مشکلی پیش رویتان در این مجموعه بود؟ می‌گوید: فيلمنامه، فيلمنامه، فيلمنامه. حتي اگر شكسپير سپهسالار سپاه هنر هم مي‌بود نمي‌توانست در مدت سيزده روز، سيزده قسمت را بنويسد يا بازنويسي بكند. چه رسد به من كه پياده بي‌مقدار اين سپاه بودم. عجله عجله عجله حرف اول را مي‌زند و خلاقيت حرف آخر. اگر تا به اين حد سريال موفق و خوش سليقه بوده و از كج رفتاري و كج گفتاري و كج سليقگي پرهيز كرده. لطف خداوند بوده و تلاش بي‌امان همه گروه.
فرهنگ ادامه می‌دهد: من هميشه اهل خطر و تجربه‌هاي تازه‌ام حتي اگر شكست بخورد يا موفق بشود. اهل تكرار و تقليد هم نيستم. حتي از خودم! مهم نيست كه وقتي كاري را پذيرفتي بايد تا به آخرش بروي. مهم عبور از سختي‌ها و تجربه‌هاي ناكرده و ناشناخته‌ است. سال‌هاست يك قانون بي قانون و نانوشته‌اي در تلويزيون حاكم شده كه كارهاي مناسبتي «چه كلمه‌ نامناسبي» با زور و فشار و عجله بايد راه بيفتد.
وی در تشریح نگرانی خود از کار با عجله می‌افزاید: باورتان مي‌شود كلا هشتاد جلسه فيلمبرداري با بيست و هفت بازيگر داشتيم كه مرتبا در همه صحنه‌ها حضور داشتند؟ حالا از نقش‌هاي سوم و چهارم و هنروران بگذريم… . نزديك به شش هزار پلان (تصوير متنوع و غيرتكراري) داشتيم؟ نزديك به صد و سي تا لوكيشن «مكان‌هاي فيلمبرداري» داشتيم. خب پاسخ اين رنج طاقت‌فرسا را چه كسي مي‌دهد جز انگيزه بالاي تك تك افراد گروه؟ هميشه گفته‌ام: براي بدست آوردن «چيزي» بسيار «چيزهاي» ديگر را بايد از دست بدهي. فضاي روايت، سبك و سياق  معماري و فرهنگي كه با زندگي گذشته و حال ما در هم ادغام شده قرينه سازي كه در جزء جزء بافت معماري و رج به رج قالي‌ها وجود داشت. مرا هم وادار مي‌كرد كه از اين شيوه تبعيت كنم و از اين تناسب خارج نشوم. همه ميزانسن‌ها، كمپوزسيون‌ها و آرايش صحنه‌ها و آدم‌ها جزئي از همين سليقه بصري بوده است كه در معماري و قالي و دروپنجره و ارسي‌ها نهفته بود.
وی تاکید می‌کند: همه هدفم در آن بود كه يك زندگي «امروزي» را در يك عمارت «ديروزي» جاري كنم و همه چيز را طبيعي و قابل باور بسازم. يك بافت ايراني در زندگي ايراني. فشردگي زمان و عجله امان مرا بريد و من دو راه بيشتر نداشتم يا كنار بكشم و يا بسرعت خودم را هماهنگ كنم و با تلاشي شبانه‌روزي (به جاي هشتاد  روز در واقع صد و شصت شبانه‌روز) كار كنم. سرانجام راه دوم را انتخاب كردم كه اميدوارم هرگز بدليل شرايط آنتن و تلويزيون وپخش و مشكلات آن را تكرار نكنم. غريب است كه هنوز تلويزيون نتوانسته يك مديريت مشخص و مدون براي كارهاي الف ويژه با 6 سال و 9 سال و هفت سال و هشت سال و با بودجه‌هاي آنچناني تصميمي قاطع بگيرد. چند نمونه كار بزرگ با نتايج كوچك برايتان مثال بزنم؟ چند نمونه بودجه بزرگ با نتيجه كوچك؟
چند سال است كه همه بايد چوب نابلدي را بخورند‌؟ سريال «همه خانواده من» حداقل شش ماه زمان لازم داشت تا كاري بيادماندني‌تر و جذاب‌تر از آن بيرون بيايد. صدها سليقه با صدها اظهارنظر راه به جايي نمي‌برد. همين‌جا اعلام مي‌كنم كه وعده يك كار خوب از جانب معاونت سيما به من داده شده كه به جاي عجله، سرعت و خلاقيت جاي اين شتاب‌زدگي را بگيرد. انشاا… به وقتش اعلام خواهم كرد.
در مجموع مردم به ویژه کاشانی‌ها  که به نظر می‌رسید مخاطب اصلی مجموعه «همه خانواده من» بودند، دل خوشی از این سریال ندارند و نتوانسته‌اند با آن ارتباط برقرار کنند. از طرفی  کارگردان این مجموعه می‌گوید:« در لابيرنت‌هاي تو در توي تلويزيون تا كاري بخواهد روي آنتن برود جگر صاحبش كباب مي‌شود، اين كار را نكنيد كه به فلاني‌ها برمي‌خورد، آن موضوع نباشد كه جامعه را آشفته مي‌كند، اين نكته را حذف كنيد كه قابل پخش نيست.
آن جملات را نگوئيد كه مشكل شرعي و عرفي دارد، اين مسئله كه رسما خط قرمز است و آن لحظه هم كه اصلا جو درست مي‌كند و… اين نكته را مردم دوست ندارند و… هرگز گفته نمي‌شود چه بگوئيد و چه بكنيد… اگر مي‌بينيد همه برنامه‌ها و سريال‌ها شبيه هم است بدليل وضعيت نامتعادل و نامدون مميزي‌هاست و… مردمي كه از آن‌ها حرف مي‌زنيم چه كساني هستند؟ بچه‌هاي چهار وپنج ساله‌اند؟ من مي‌دانم تلويزيون و مديريت آن هم چه معضلاتي دارند. اما دقت كرده‌ايد هر كس از هر نهاد و سازمان حقوقي و حقيقي بخودش اجازه مي‌دهد درباره تلويزيون اظهارنظر بكند حتي نظريه صادر بكند اما تلويزيون و ما سازندگان حق نداريم درباره كسي يا چيزي حرفي بزنيم كه مبادا به كسي بربخورد. تلويزيون بايد جسور و صادق و واقعي باشد. استقلال خودش را داشته باشد و اجازه دخالت به اين و آن را ندهد تا اعتبار و قدرت و نفوذ خود را ميان مخاطب بيشتر بكند.
وقتی از داریوش فرهنگ سوال می‌شود پس جایگاه مردم در این بین کجاست؟  گویا دل پردردی دارد ادامه می‌دهد:« كدام مردم؟ هر كس از مردم خودش حرف مي‌زند. هر كس از واژه مردم زماني استفاده مي‌كند كه كم مي‌آورد و آن‌ها را سپر بلا مي‌كند تا خودش را پشت آنها پنهان كند. در اغلب گفتارها مردم يك پديده مجازي شده است. هر كس مي‌گويد مردم اين را مي‌خواهند و آن را نمي‌خواهند. مردم اينطور مي‌خواهند و آنطور خلاف نظر آن‌هاست. من و شما و همكاران و تماشاگران هم جزو همين مردم هستند يا نه؟ حكايت تماشاگرنما در فوتبال است. يعني چه مگر آنها مردم نيستند؟. همه ما خودمان را پشت نقاب مردم پنهان مي‌كنيم و هر وقت لازم است آن‌ها را به ميان مي‌كشيم؟ واقعاً مردم وكيل و وصي مي‌خواهند؟ قيم و آقاي بالاسر مي‌خواهند؟ رئيس و دلسوز مي‌خواهند؟ امروزه همين مردم از برنامه‌ها و سريال‌ها بسيار بسيار جلوترند. در بيشتر خانه‌ها با اينترنت و ماهواره روبرو هستند و مي‌دانند جهان در چه مرحله‌ايست و به كجا مي‌رود. آمار واقعي تماشاگران تلويزيون ما چقدر است؟ آنها برنامه‌هاي ما را در قياس با سريال‌هاي خارجي قرار نمي‌دهند؟ (كه به نظر من سريال‌هايي بسيار پيش پا افتاده و غير واقعي هستند) به جاي نوار ويديويي سوزاندن و cd خمير كردن و ماهواره شكستن و اينترنت بستن، بهتر نيست با كارهاي تازه‌تر و متنوع‌تر در برابر تهاجم فرهنگي بايستيم؟
اما با كدام آزادي؟ مگر مي‌شود در جهان رقابت، پر و بال پرنده‌اي را بست و به او گفت پرواز كن؟ كدام تنوع، كدام خلاقيت تازه؟ كدام حركت و گفته جديد؟ چقدر سخنراني؟ چقدر پند و اندرز و نصيحت؟ بايد بسرعت زبان تلويزيون (كه زبان امروز و زنده جهان است)‌ را دريافت و هر روزه آن را جلا داد و رنگ زيباتري به آن بخشيد. ابتكار و نوآوري از اگر و اما و شايد و بايد و نبايد بوجود نمي‌آيد!