کاشان نیوز– عباس جمالي: در شهری که به دارالمؤمنین معروف است، ارزش‌های انسانی چه جایگاهی دارند؟ این پرسش است که مسئولین شهرستان و همه شهروندان باید از خود بپرسند. آیا می‌توانیم به حقوق انسانی وفادار نباشیم و مؤمن باشیم؟ مثال می‌زنم: آیا تابه‌حال به مجتمع سالمندان گلابچی رفته‌اید؟ به نظر شما این سؤال روشنی برای سنجش مؤمنین کاشانی نیست؟
فکر می‌کنم سال‌ها است که ما شیپور را از سر گشادش می‌زنیم. کافی است به پرسش‌هایمان از کودکانمان رجوع کنیم؛ ما برای آموزش و سنجش ایمان آن‌ها از آداب شریعت می‌پرسیم، نه از احترام به حقوق انسانی. چندبار در روز از نماز آن‌ها می‌پرسیم و چندبار از این‌که امروز به دیگران کمک کرده‌اند یا نه؟
عبادت خداوند واجب است و غیر قابل انکار، اما نماز بدون خدمت به خلق چه رفتاری از ما می‌سازد؟ بد نیست علاوه بر رفتن به هیأت و مسجد، ماهی یک‌بار هم به جایی مثل آسایش‌گاه سالمندان گلابچی سر بزنیم. دیداری تازه کنیم با کسانی که روزی پدر بوده‌اند و لرزید‌ه‌اند از لرزش کودکانشان و مادرانی که با گریه کودکانشان گریسته‌اند. ببینیم امروز کجا هستند و چه می‌کنند. عیادت کنیم از معلولان جسمی یا ذهنی دارند که دلتنگ و منتظر دیدار ما هستند.
کاشان شهر بازار است. شهری که سرمایه‌داران بسیاری دارد. به نظر شما اگر این بزرگواران ماهی پنجاه هزار تومان برای سالمندان گلابچی کنار بگذارند، چه می‌شود؟
و اما مسئولین شهر که از هم سبقتی بی‌سابقه دارند برای مؤمن بودن و وفاداری به اصول چه می کنند؟ آیا علاوه بر تلاش برای داشتن ظاهری مؤمنانه به این مکان معنوی سرزده‌اند و به کمبود‌های بی‌شمارش فکر می‌کنند؟ نمی‌خواهم احادیث یاران خداوند و توصیه ایشان برای خدمت به خلق را ردیف کنم که متخصصان این مدام کرده‌اند و ما هم بارها شنیده‌ایم، اما کوعمل؟
ما به این هم راضی هستیم که شما یک‌بار به چنین جایی بروید. یک دوجین عکاس و خبرنگار هم دعوت کنید برای ثبت این اتفاق و در کنارش کمکی هم بکنید برای التیام دردها و کمبودهایی که هست. هم فال است، هم تماشا.
عید امسال با گروهی از اهالی فرهنگ و هنر به آن‌جا رفته بودیم. برای دل‌خوشی‌شان سازی می‌زدیم و دستی تکان می‌دادیم و اعضای مذکر گروه هم کمی با حرکات موزونشان همراه می‌شدند که آن‌ها هم احساس خودمانی بودن کنند، بخندند و به تن خسته‌شان تکانی بدهند. دوست دلسوزی از مسئولین آن‌جا آمد و مانع شد. گفت: «بار پیش از نهادی تماس گرفته‌اند که نگذارید از این کارها آن جا بشود.» گفتم: «به این مسئول مؤمن بگو آب در دستت داری زمین بگذار و بیا که اصل شریعت همین نشر مهربانی و شاد کردن این دل‌های تنگ و افسرده است.»
حالا که شرایط کمی تغییر کرده به خودم می‌گویم کاش این پیام را مستقیم رسانده بودم که باور کنید نه ساکنان مجتمع سالمندان و نه روح زنده‌یاد گلابچی پایه‌گذار این مکان وابستگی سیاسی به هیچ جریان و جناحی ندارند. پس جای هیچ ترس و نگرانی نیست. حیف که همه چیز عوض شده و آن بزرگوار هم قاعدتاً در آن نهاد نیست.

بازگشت به صفحه اول