اجتماعی , اخبار , فرهنگ و هنر , یادداشت

کاشان نیوز ــ محمود ساطع: شده است صبح‌گاه یا عصرگاهی بایستید در کناره‌ی خیابانی از خیابان‌های کاشان و ماشین‌ها و آدم‌هایی را که در آمد و شدند، تماشا کنید؟ همین کافی است تا حال شما را از کاشان به‌هم بزند. شده‌است حالتان بد شود؟ حالتان بد نمی‌شود در شهری که پیاده‌رو ندارد. فضای سبز ندارد و جایی برای رفت و گذار نرم و آرام مردم از کنار هم ندارد. مردم چون من یا شما گیج و گم سوار بر موتور یا ماشینی، درهم وول می‌خوریم. بی‌آن‌که فهمی از هم و از روز‌هامان به دست بیاوریم. چون توده‌های زمختی از گوشت و پی، لای آهن‌پاره‌ها و ماشین‌های لندوکی که عمدتا بی‌رنگ و بدرنگ‌اند، روزگارمان را سپری می‌کنیم. همه کار داریم. همه با سرعت از کنار هم عبور می‌کنیم. روزمره‌گی و لابد اندکی روزمرگی.
این نوشته می‌خواهد پیشنهاد ساده‌ای به شما بدهد. دوچرخه‌سواری کنید.
همین. کاشان در پهنه‌ی دشتی هموار با شیبی ملایم، بهترین فرصت را برای دوچرخه‌سواری شما فراهم می‌کند. در آب و هوایی که بارانی و خیس نیست. سرد و سخت نیست. شاید دو ماهی در گرماگرم تیر و مرداد یا سردی دی و بهمن نتوان آسوده بر چرخ نشست. مابقی، دوچرخه‌سواری لذت است و سرخوشی و دل‌خوشی.
وقتی به تعداد نفرات نشسته در ماشین‌ها نگاه کنید، در‌‌ همان صبح‌گاه یا عصرگاهی که در کنار خیابان ایستاده‌اید، خواهید دید عمدتا تک سرنشین می‌رانند. یله به سمتی و راهی یا رونده بر سرکار. می‌توانید کمی مکث کنید و تصمیم ساده‌ای بگیرید. تصمیم بگیرید دوچرخه‌سواری کنید و باور داشته باشید تصحیح فرهنگ عمومی، با یک نفر شروع می‌شود. یک‌نفر، یک‌نفر تصمیم بگیریم استفاده از ماشین یا موتور سیکلت را به حداقل برسانیم. برای ترددمان از دوچرخه استفاده کنیم. بدیهی است از گم شدن خودمان و شهرمان زیر هزاران اتومبیل پیش‌گیری می‌کنیم. از آلودگی مفرط هوا می‌کاهیم و فرصت بهتری برای تنفس خودمان و دیگران فراهم می‌آوریم.
متاسفانه رجال شهر ما، عمدتا آدم‌هایی وزین و سنگین هستند که جز در روزگار کودکی و نوجوانی‌ِشان، از دوچرخه استفاده نکرده‌اند. کافی است صبح‌گاه روزی بروید در کنار اداره‌ای از ادارات شهرمان، شهرداری، آموزش و پرورش، نیروی انتظامی، دادگستری، سازمان آب و برق تا تربیت‌بدنی! آن وقت می‌بینید سواره‌ها را. کسی پیاده‌روی نمی‌کند. کسی با دوچرخه نمی‌آید.
شهردار کاشان، انصافا انسان مودبی است. همین‌طور معاونین ایشان. اعضای شورای شهرمان نیز. روسای اداراتمان نیز. همگی متین، با وقار و اندکی فربه هستند. به راستی گمان می‌کنید دوچرخه‌سواری زیبنده‌شان نیست؟ روی این گفتار، بازاریان شهرمان را هم دربر می‌گیرد. بیش از چند هزار مغازه و حجره در راسته‌ی بازار و خیابان‌های کاشان، درون پاساژهای سبز و سفید و سرخ و بنفشمان قرار دارد که عمدتا ایشان نیز روزانه با اتومبیل‌هاشان، سرکار می‌روند.
چند صباحی دیگر، هزار هزار معلمان و دانش‌آموزان شهرمان نیز به آموزش‌گاه‌هاشان خواهند رفت. آن وقت می‌بینید شما نیز اگر ماشین‌هاتان را سوار شوید، چندان شهرمان آرام نخواهد بود. آقایان! با احترام بسیار از شما می‌خواهم دوچرخه‌سواری کنید. و باور داشته باشید از وزن شما خواهد کاست اما از اعتبار و روایی شما نه! به هیچ کجای روزگار برنمی‌خورد که جامعه‌ی مهندسین شهرمان، بازاریانمان و فرهنگیانمان، صبح‌ها با دوچرخه سر کارشان بروند. آن‌وقت کاشان در هفت صبح، دوست داشتنی‌تر خواهد شد. بسیار دوست‌داشتنی‌تر خواهد شد.
دوچرخه‌سواری به شما فرصت تماشای شهر را می‌دهد. فرصت تماشای خودتان را می‌دهد. می‌توانید در حالی که می‌رانید، آرام می‌رانید، بیندیشید.  می‌توانیم به آرامش برسیم. می‌توانیم به توانایی‌های فردی‌مان بیندیشیم، به آبادی سرزمین‌مان. می‌توانیم با یک «ام‌پی‌تری» و گوشی ساده به آواز‌ها و ترانه‌های ملل دل ببندیم؛ صدای بی‌نظیر استاد شجریان، محمد اصفهانی، فرهاد، سیاوش قمیشی. پیانوی کلایدرمن، نی کسائی و محمد موسوی، شعرهای ریتسوس، لورکا، ‌شاملو، فروغ، موسیقی محلی آذربایجان و گیلان؛ یا آوای ملکوتی عبدالباسط. در حالی‌که دوچرخه‌سوارید، می‌توانید آیه‌های روشن قرآن را زمزمه کنید. اگر بخواهید، می‌توانید ذکر کنید. به آسمان‌ها و زمین بیندیشید.
گذشته از این‌ها می‌توانید عصرگاهان شهریورماهی یا پاییزی، دوچرخه ‌سواری با خانواده‌تان را تجربه کنید. بسیاری از دختران و زنان ما، به واسطه‌ی کم‌تحرکی یا بی‌تحرکی دچار پوکی زودهنگام استخوان شده‌اند. به هیچ کجای روزگار برنمی‌خورد که زنان و دخترانمان، با پوشش کامل اسلامی، کنارمان دوچرخه‌سواری کنند. می‌توانیم با هم، ساعتی رکاب بزنیم. پارک برویم یا به دیدن اقوام‌مان. یادمان باشد بسیاری از رفتارهای ما، بیش از هر مرجع دینی و شرعی، منشائی عرفی دارند. یادمان باشد پنج دهه پیش شهرمان، هیچ زنی حق ماشین‌سواری نداشت. یادمان باشد بسیاری از مادران ما و مادربزرگ‌هامان امکان تحصیل نداشته‌اند. امکان انتخاب شوهران خویش را نداشته‌اند. و متاسفانه، بیشتر این محدودیت‌ها نیز با نام نامی مذهب صورت پذیرفته است. اندکی بیندیشیم، آن‌وقت اگر توانستیم به دختران‌مان نیز اجازه دهیم چون ما، در خیابان‌های شهر رکاب بزنند. شایسته خواهد بود آن‌چه را در حق خود روا می‌داریم، در حق ایشان نیز روا داریم.
بایسته می‌دانم از کانون دوچرخه‌سواران امام رضا (ع) قدردانی کنم. دهه‌ای است و چه‌بسا بیشتر، می‌کوشند با برگزاری تورهای دوچرخه‌سواری، فرهنگ استفاده از دوچرخه را در شهرمان رواج دهند. همین‌گونه از اعضای هیات کوهنوردی کاشان. ما نیز می‌توانیم به سهم خود، در تصحیح فرهنگ عمومی بکوشیم. امیدواریم دوستان عزیزمان در شهرداری و سازمان رفاهی تفریحی، با ایجاد ایستگاه‌های رایگان دوچرخه در سطح شهر، در توسعه‌ی فرهنگ دوچرخه‌‌سواری سهمی شایسته ایفاء کنند. خیابان‌های کاشان و راه‌های پیرامونی‌اش به فین، راوند، آران و بیدگل به خطوط ایمن دوچرخه نیاز دارند. این همه با کوشش جمعی به دست می‌آید. آن‌ وقت می‌توانیم صبح‌گاه یا عصرگاهی بایستیم در کناره‌ی خیابانی از خیابان‌های کاشان و آدم‌ها و دوچرخه‌هایی که در آمد و شدند، تماشا کنیم. همین کافی خواهد بود تا حال ما را از کاشان خوب کند. در شهری که پیاده‌رو داشته باشد. خط دوچرخه داشته باشد. فضای سبز داشته باشد و جایی برای رفت و گذار نرم و آرام مردم از کنار هم.

بازگشت به صفحه اول