کاشان نیوز ــ یادداشت وارده*: مادر بزرگم، صندوقی داشت با روکش مخمل قرمز. رنگ‌و‌رورفته و خاک‌خورده. اما چنان دل به آن بسته بود و خاطراتش را با آن رج می‌زند، که گویی همین روز پیش و با آخرین تکنولوژی روز دنیا تولید شده است.
حال و روز این روزهای فرهنگ و هنر شهر من، بی‌شباهت به صندوق‌چه مادربزرگم نیست، با این تفاوت که مادربزر‌گم دستش به جایی بند نبود، ولی صندوق‌دارن اعظم شهر در راس هستند و هنوز و هر روز از دل این صندوق سال‌خورده‌، حرف‌هایی کهنه‌تر رو می‌کنند.
پنجره را باز کنیم و بگذاریم تا هوای فکرمان کمی عوض شود. نگاهی به اطراف کنیم تا شاید گذر زمان را احساس کنیم و بفهمیم که همه چیز عض شده. روزگار عوض شده، من عوض شده‌ام، تو عوض شده‌ای، آدم‌ها عوض شده‌اند. شعر، موسیقی، داستان، سینما، روزنامه همه عوض شده‌اند. راستی تئا‌تر هم عوض شده.
کمی آن‌سو‌تر، نه خیلی دور‌تر! همین حوالی، حرف‌هایی می‌زنند و تئاتری بازی می‌کنند که در این شهرِصندوقی قدغن می‌خوانندش و جرمی نا‌بخشودنی و آخر زمانی! محسوب می‌شود.
چه خوب گفته است «سهراب سپهری» که: «چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید» البته اگر سهراب هم امروز نفس می‌کشید نفس‌هایش شاید قدغن می‌شد!
دوستان خوبم! موی سپید حرمتی دارد وصف‌نشدنی و احترام پیش‌کسوت، احترامی الزامی است. اما جوان‌ترها را هم باید دید، باید آن‌ها را درک کرد. درِ فکر را اگر ببندی، اندیشه کپک می‌زند. دریچه فکر را باید گشود. باید اندیشه‌های مانده کمی هوا بخورد و به صراحت دریابد که دنیا عوض شده با تمام آدم‌ها و حال و هوای خاصشان.
عمومی‌تر فکر کنیم. مردمی‌تر. ساده‌تر باشیم. به خودمان سخت نگیریم. همدیگر را گول نزنیم. بزرگ‌تر‌ها که هیچ، کودکان امروز هم، همه چیز را می‌فهمند.
دوستی می‌گفت: «دایناسور‌ها تغییر را نپذیرفتند و منقرض شدند…» پس اگر تغییر نمی‌کنیم، کنار برویم که محکوم به انقراض نباشیم. ما هستیم پر انرژی و آماده به تغییر: دست‌هایمان باز به سویتان تا:
«فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم»
*یکی از اهالی تئا‌تر کاشان

بازگشت به صفحه اول