كاشان نيوز– صادق صدقگو: این روزها از واژه‌های شهید و شهادت دو معنا به ذهن می آید. معناهایی غریب اما قریب و آشنا.
 یک معنا همان معنایی است که در دل جاماندگان از قافله شهادت حک شده است، معنایی بالاتر از عشق. برای اینان شهدا امام زادگانِ عشق‌اند که مزارشان زیارتگاهِ اهلِ یقین است. تربت پاک شان مزار دلسوختگان و آزادگان¹ و یادشان حیات بخش دل‌هاست. این معنا را می‌توان در دل همین مردم کوچه و بازار هم مشاهده کرد، در دل برخی از همین مردمی که درگیر زندگی روزمره اند و شاید برخی به اشتباه تصور کنند که دل‌بستگی و علقه‌ای با مفهوم ایثارو ازخودگذشتگی، رشادت و شجاعت، جانبازی و شهادت ندارند و یا ظاهرشان به الگوهای عرفی و رسمی هم‌خوانی ندارد. برای این دسته شهید و شهادت واژه‌ای قریب و آشناست.
 و یک معنا، معنایی است غریب، از جنس ریا. از جنس میز و پست و مقام، از جنس نام و نان. معنایی از جنس سوء استفاده،  و رفتارهای آغشته به ریای آنان چهره پاک شهادت و ارزشهای دفاع مقدس ما را در ذهن برخی خدشه دار کرده است. نوع برخوردها، انتظارها، نگاه‌ها و حتی ارزش‌های جامعه را تغییر داده است. متاسفانه تزویر کاسبان و دلالان میدان عشق، گاهی چنان فضا را آلوده کرده که منجر به افزایش فاصله ذهنی و روحی مردم با دفاع مقدس شده است. حتی عده‌ای با شنیدن واژه مقدس شهید و شهادت، چنان حالت تدافعی یا تهاجمی به خود می‌گیرند که گویا قرار است به این بهانه به آنان تاخته شود. استمرار این آفت در موارد معدودی منجر به تبدیل شدن ارزش ها به ضد ارزش و ضد ارزش ها به ارزش شده است.
و همین رفتارهای دوگانه و ریایی است که دل خانواده معظم شهداء و ایثارگران را می‌آزارد.  با  اینکه در سطوح بالا و محوری نظام جمهوری اسلامی پیوندی مستحکم با دفاع مقدس و شهدا و ایثارگران مشاهده می شود، متاسفانه برخی از کسانی که هرگز در جنگ و جهاد حضوری نداشته‌اند، خانواده‌های شهدا را کنار زده اند. آنان به شهداء  خانواده‌های آنان به دیده ابزار می‌نگرند که اگر پلکان ترقی‌شان باشند شانس ماندن در صحنه را دارند و گرنه چون حال‌شان با حال آنان جور نیست باید کنار بنشینند. اینان در برخورد با خانواده شهدا فقط ادعای احترام به ارزش‌های شهدا را دارند و در واقع به دنبال منافع خود هستند. به قول فرزند شهید محمد ناصرناصری: «در مجالس و سخنرانی‌ها جای زیبای شهیدان خالی ست یا اگر هست از آن بوی ریا می‌آید! از دل غمزده ما همگی بی خبرند یا نه بهتر  گویم بر روی اشک یتیمان شهید جُنگ شادی دارند…!»
در مرامنامه اینان که هدف نان است و نام، بازماندگان حقیقی از قافله شهادت و خانواده های معظم شهدا  تنها درمواقعی خاص و برای موارد ویژه در صدر اخبار و سخنرانی ها قرار می گیرند.
و در چنین مواقعی هم خانواده‌های معظم شاهد، ترجیح می دهند در انزوا و سکوتی معنادار ، نظاره گر باشند تا پله ترقی دیگران. آنها بیشتر مصداق بند سوم دل نوشته سردار شهید حمید باکری می‌شوند که: «به گذشته خود وفادار می مانند و احساس مسئولیت می‌کنند که از شدت  مصائب و غصه‌ها، دق خواهند کرد.»
دیروز 22 اسفند، روز بزرگداشت شهدا و آخرین پنجشنبه سال بود. روزی که خانواده‌های معزز شهدا و تمامی ارادتمندان به مرام و مسلک ایثارگری با حضور در گلزارهای شهدای سراسر کشور، یاد و خاطره سلحشوری‌ها، رشادتها، از خود گذشتگی‌های دلاورمردان این آب و خاک را گرامی می‌دارند.
گلزار شهداء مملو از آدم‌های مختلف بود ؛ چه آنان که نانشان در نام شهیدان است و چه آنان که نامشان با نام شهیدان است، چه آنان که مقام شهیدان را انسان‌های دست نایافتنی جلوه می‌دهند و خود را وارثان آن مقام می‌دانند و چه آنان که همسنگرانشان و همسرانشان و پدرانشان را بهتر از همه می‌شناسند اما لب بسته‌اند و در سکوتشان می‌توان شنید که می‌گویند باور کنید شهدا مردان آسمانی نبودند! فرزندان و همسنگران ما از جنس ما بودند، زمینی و در حال گذران زندگی. آنان هم مانند همه لذت‌های دنیایی را چشیده بودند، فرزندانشان را دوست داشتند، نیاز عاطفی شدید به حضور در کنار همسرانشان داشتند و به آنها عشق می‌ورزیدند، دوست داشتند پسرانشان را در لباس دامادی و دخترانشان را درلباس عروسی ببینند، برای آینده‌ی فرزندانشان نقشه می‌کشیدند اما زمانی که کشورشان را در خطر دیدند، خون را بر نان و نام ترجیح دادند. آنان آرزوهایشان را از یاد نبرده بودند، بلکه بیشترازهمیشه در خاطرشان تداعی میکرد، اما با این وجود رفتند تا ما و شما بمانیم، رفتند تا دیگران بتوانند به فرزندانشان و همسرانشان عشق بورزند و عزیزانشان را در لباس عروسی و دامادی ببینند . رفتند و خانواده هایشان را به شما سپردند؛ شما چه کردید؟؟
 پی نوشت ها:
1-    اشاره به بخشی از پیام استقامت (پیام امام خمینی (ره) به مناسبت سالگرد کشتار خونین مکه و قبول قطعنامه ۵۹۸ – صحیفه نور، جلد21-صفحه 92 و 93)