کاشان نیوز-عباس شافعی:… يادش به خير معلم كلاس اول؛هنوز به سن مدرسه نرسيده بودم، پنج سال ونيم سن داشتم و يك وجب ونيم قد، يك كتاب فارسي اول دبستان با لبه هاي تا خورده و جلد پاره زير بغل مي‌گرفتم و دنبال كلاس اولي ها راه مي‌افتادم و با اشتياق به مدرسه محتشم كه نزديك خانه‌مان بود مي‌رفتم، مادرم بعدها ديگر عادت كرده بود، گم که می‌شدم سراسيمه خانه همسايه و كوچه پس كوچه‌ها را دنبالم نمي‌گشت و يك راست مثل خودم به مدرسه مي‌آمد و رد گمشده خود را پشت پنجره کلاس اول پیدا می کرد و نفس راحتي مي‌كشيد ، لبخندي مي‌زد، دلش آرام مي‌گرفت و می رفت تا زنگ آخر که بیایید دنبالم!…
… يادش به خير معلم كلاس اول؛ بعد ها وقتي آقا معلم اشتياق و علاقه شاگرد پشت پنجره‌اش را ديد اجازه داد تا وارد كلاس شوم ولي آن سال را مستمع آزاد باشم، واژه‌اي كه آن را«مسلم آزاد» مي‌پنداشتم و تازه سال سوم راهنمايي وقتي باب‌ها و افعال عربي را خواندم معنايش را فهميدم!…
– سال بعد در كنار مداد و دفتر و كتابهايم يك كتاب فارسي نو و تميز داشتم، چه بوي دلنشینی داشت –يادش بخير– هنوز هم اول مهر که مي شود همان بوي خوش در كوچه هاي شهر مي‌پيچد…
… يادش به خيرمعلم كلاس اول؛ يك روز بعد ا ز زنگ تفريح با گريه وارد كلاس شدم از آقا معلم كه خيلي مهربان و دوست داشتني بود پرسيدم : « آقا اجازه، كتاب فارسي ام را گم كرده‌ام » معلم نگاهي مهربان به من كرد و لبخندي شيرين هم چاشنی‌اش کرد و گفت :«خوب بگرد پيداش مي‌كني، همين دور و برهاست، جاي دوري نرفته، خوب بگرد.»
تازنگ تفريح را با نگرانی، دلهره و اضطراب پشت سر گذاشتم، معلم كه حال زارم را زير نظر داشت جلو آمد و «كتاب فارسي ام» كه دو دستي به سينه چسبانده بودم را از دستم گرفت و گفت :« بيا اينم كتاب فارسیت ، ديدي پيدا شد!.‌»
… راستي راستي پاره تنم شده بود و مهرش در وجودم خانه كرده بود؛ مهر كتاب و معلم كلاس اولم …
… يادش به خير معلم كلاس اول؛ سالها از اين خاطره گذشت و كودك كلاس اولي حالا براي خودش مردي شده بود روزهاي انقلاب و جنگ و دانشگاه در پي هم سپري مي‌شدند و مشغله زندگي ديگر كمتر مجالي براي مرور خاطرات مدرسه و درس و كلاس اول ! باقي مي‌گذاشت.
يك روز در تنگنای هجوم زندگی عجيب این روزها دلم سخت گرفته بود و حس غريبي داشتم، در فرار از شلوغي و ازدحام شهر بي اختيار خودم را در خلوت آرام «دار السلام» پیدا کردم، در رديف پر تعداد شيران خفته‌ی فدائی میهن قدم مي‌زدم كه ناگهان چهره مهربان و آشنايي جاگرفته در قاب عکسی توجه‌ام با جلب كرد ، جلو رفتم روي سنگ قبر نوشته بود:«معلم شهيد محمدتقي پكوك»
… يادش به خير معلم كلاس اول …